Έρχεται πάντα εκεί που δεν την περιμένεις….σαν μια κοπέλα που την λαχταράς και δεν μπορείς να την αποκτήσεις….που ντρέπεσαι να την πλησιάσεις. Σαν παιδικός ερωτάς και αντρίκειος πόθος συνάμα.
Όπως όταν χάναμε τα λόγια μας μικροί. Και τώρα κοκκινίζω, αλλά από την έλλειψη οξυγόνου. Ποτέ δεν θα έρθει πολύ κοντά, ποτέ δεν θα μείνει μακριά, σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. Κοιτάς το βλέμμα της και τίποτα δεν σε κοιτάει πίσω…..ατάραχη….ντίβα…….αρχόντισσα. Ένας κόμβος έρχεται στο στήθος μου. Δεν είναι διαφραγματικός σπασμός…είναι καρδιοχτύπι. Και αρχίζει το παρακάλι…εκείνο το φλερτ το αέναο…..εκείνη η μάχη μέσα σου. Να την σκοτώσω….ΝΑΙ….ακόμα λίγο έλα….να κρατήσει όμως κι άλλο η στιγμή… Ρίξε της Αλκιβιάδη……..μην νιώθεις….μηδέν αναστολή. Αγάπη παράξενη με μίσος δεμένη…..
Και την άλλη μέρα εκεί…….στην Σειρήνα…..ένας Οδυσσέας χωρίς Ιθάκη….να απολαμβάνει το μαρτύριο….να μην θέλει να τελειώσει.
Θα περάσει και σήμερα από μπροστά μου…..θα ρίξει μια τελευταία μάτια…είσαι λίγος και σήμερα Αλκιβιάδη… Κάθε φορά με νέα κόλπα και τερτίπια….αλλά δεν πέφτει……
Ύστερα άρχισε η νέμεσης ………οργασμός τεχνικών και εξοπλισμού…… θα γίνει δικιά μου……. η επιμονή μου άρρωστη …. Το κάλεσμα της ασύγκριτο……20 δεύτερα όλη μου η ζωή…….ώρες ατελείωτες σχεδίων και προετοιμασίας…..για μια και μόνο παράσταση θανάτου της Ντίβας.