Οι δίδυμοι πύργοι της φυκιάδας

Αυτή ήταν η ονομασία που σκαρφιστήκαμε με τον Σταμάτη για το νέο κομμάτι που μολις είχαμε ανακαλύψει! Ήταν μια αμμουδερή παραλία που ενώ σε όλη την εκτασή της δεν ειχε κανένα αλιευτικό ενδιαφέρον, κάπου στην μέση της εκανε ενα σχηματισμό. Ο σχηματισμός ηταν απλα δύο τούμπες με φυκιάδα που έφταναν έως την επιφάνεια.

Οι τούμπες είχαν απόσταση μεταξύ τους περίπου 15 μέτρα, ενώ ο βυθός στην βάση τους ήταν περίπου στα 3 μέτρα. Ψάχνοντας τότε, είχαμε ανακαλύψει ότι αυτές οι δύο τούμπες  φιλοξενούσαν όλη την ζωή  της γύρω περιοχής σε μικρόψαρα, πράγμα απόλυτα λογικό, αφού στην αμμουδιά θα ήταν εύκολος στόχος για τα κυνηγόψαρα της περιοχής. Παράλληλα  αποτελούσαν checkpoint για τους μεγάλους κεφάλους αλλά και τα λαυράκια που κινιόντουσαν περιμετρικά των.

Την πρώτη φορά που τις ανακαλύψαμε καταφέραμε 3 ψάρια: ένα ωραίο λαβράκι ο Σταμάτης  με συρτό καρτέρι και 2 κεφάλους εγώ από την επιφάνεια της δεύτερης τούμπας.  Έτσι ενθουσιασμένοι με την ανακάλυψη μας αποφασίσαμε να επισκεπτόμαστε τον τόπο σε τακτά χρονικά διαστήματα. Την δεύτερη φορά όμως δεν καταφέραμε τίποτα. Με τον Σταμάτη ψαρεύαμε συνέχεια μαζί και ακλουθήσαμε το ίδιο σύστημα: πηγαίναμε παράλληλα με την ακτογραμμή και βάζαμε τις 2 τούμπες ανάμεσα μας. Εγώ από την ρηχή μεριά και ο Σταμάτης από την βαθύτερη μεριά. Χωρίς να το καταλάβουμε όμως, καταφέρναμε να τρομάξουμε ο ένας τα ψάρια του αλλού!!

Στο γυρισμό , αποκαρδιωμένοι από το αποτέλεσμα, σκεφτήκαμε για λίγο τις κινήσεις μας και αποφασίσαμε την επόμενη φορά να κινηθούμε αλλιώς. Θα πηγαίναμε και οι δύο από την παραλία περπατώντας, και  θα μπαίναμε παράλληλα. Θα ψαρεύαμε όπως θέλαμε τις φυκιάδες, αλλά ο καθένας θα έμενε αυστηρά στην μεριά του.

Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό! Καταφέραμε και οι δύο να πάρουμε ψάρια, λαβράκια και κεφάλια, χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλο! Έχοντας μάλιστα παραμείνει στην ρηχή μεριά των φυκιάδων, άλλοτε με καρτέρι και άλλοτε με επιφανειακό, κάναμε τα ψάρια να σουλατσάρουν μπροστά μας από φυκιάδα σε φυκιάδα και εμείς
ντουφεκουσαμε συνέχεια.  Την ημέρα εκείνη είχε και λίγο θολούρα, η οποία μας έκανε πρακτικά άφαντους στα ψάρια. Το μεγαλύτερο όμως κατόρθωμα μας ήταν ότι παρόλο που μπήκαμε και οι δύο σε πειρασμό, δεν προσεγγίσαμε ποτέ ο ένας το πόστο του άλλου, ούτε ξεπεράσαμε το ιδεατό φράγμα της φυκιάδας.

Σίγουρα τα επόμενα  χρόνια βρήκαμε με το Σταμάτη πολύ καλύτερους λαβρακότοπους με περισσότερα ψάρια και ακόμα καλύτερες ψαριές. Οι δίδυμοι πύργοι μείνανε στο μυαλό μας περισσότερο σαν μια τεχνική  παράλληλης προσέγγισης,  όπου ο καθένας έχει την ευκαιρία σύλληψης  ενός ψαριού …ακόμη και του ψαριού που δεν κατάφερε ο προηγούμενος.