Η ιστορία εξελίσσεται την περίοδο οπού οι αγρότες έχουν μπλοκάρει τον κλασικό δρόμο της Χαλκιδικής διαμαρτυρόμενοι, και έτσι το πρωινό αγρό-μπλόκο μας έβαλε σε ένα παράδρομο παραθαλάσσιο και παράλληλο προς τον αρχικό.
Την αρχική νευρικότητα της παράκαμψης διαδέχτηκε η θύμηση ενός μικρού τόπου που πάντοτε τα τελευταία χρόνια απαξίωνα, ως επιλογή Γ κατηγορίας. Δεν έκανε πάντα ψαριά, αλλά που και που εμφανιζόταν καμιά ευτραφής τσιπούρα ή κάποιο μοναχικό λαβράκι, επειδή ήταν και μικρό κομμάτι πρότεινα να το αποφύγουμε. Η πίεση όμως του ζευγαριού και το γεγονός ότι θα περνούσαμε έτσι και αλλιώς από κει με πείσανε.
Μετα από 20 λεπτά άκαρπα καρτέρια βρήκα τα ψαριά σε ένα μικρό κολπάκι, να σουλατσάρουνε στο απάγκιο που δημιουργούνταν μαζί με κεφάλους. Τα πρώτα ψάρια ήρθαν άνετα και ευκολά, κάτω από κιλό όμως και δεν πάτησα σκανδάλη. Στο δεύτερο συρτό θα δω με την άκρη του ματιού ένα καλό ψάρι να φεύγει χωρίς να με έχει αντιληφθεί ακολουθώντας την ακτογραμμή. Στην επόμενη βουτιά θα ρίξω βολη-σουβλακι σε ένα μεγαλύτερο ψάρι που θα με κάνει να αναρωτιέμαι που πήγε το πρώτο!! Παράλληλα φωνάζω το ζευγάρι να έρθει σφαίρα μπας και ρίξει και αυτός καμιά ντουφεκιά, αλλά κάτι φωνάζει και βρίζει για μια αστοχία σε μεγάλη τσιπούρα !!! Τον αφήνω να ξεθυμάνει και λίγο πιο κάτω στο τελείωμα του κομματιού, βλέπω το πρώτο λαυράκι να επιστρέφει. Βολή-σουβλάκι Νο2 και έχω φτιαχτεί άσχημα σε μισή ώρα ψάρεμα!!!
Στο γυρισμό αφήνω τον κολλητό να πάει μπροστά μήπως πάρει κάποιο ψάρι, αυτός όμως θα πεταλώσει και άλλη τσιπουρακλα μπροστά στα μάτια μου, από το άγχος λέει που του δημιούργησα εγώ που πήρα 2 λάυρακες …
Χάρη λοιπόν στο μπλόκο και την παράκαμψη αλλά κυρίως στην επιμονή του κολλητού να δοκιμάσουμε μια κατά τα άλλα μέτρια επιλογή, μου έδωσε μια όμορφη ψαριά.